η πιό μεγάλη ξενιτιά........

.
.
.
η πιο μεγάλη ξενιτιά που δεν τηνε κατέχεις...
είναι να 'σαι στον τόπο σου κ' άνθρωπό να μην έχεις......
.
.
.

συννεφιασμένε ουρανέ..

.
.
.
συννεφιασμένε ουρανέ όντε βροντάς και βρέχεις
την ίδια παραπόνεση με την καρδιά μου έχεις...
.
.
συννεφιασμένε ουρανέ και συ καημό θα ν' έχεις
και ει ν' οι βροντές σου στεναγμοί το δάκρυ σου οντε βρέχεις...
.
.
.

όσες φορές...

.
.
.

όσες φορές εδάκρυσα φως μου για ενομείς σου
νερό να γίνει με χαρές να λούζεις το κορμί σου...
.
.
.

στην πόρτα θα χω το κλειδί...

.
.
.
στην πόρτα θα 'χω το κλειδί αν τύχει και γυρίσεις
ν' ανοίξεις μάθια μου να μπεις χωρίς να μου χτυπήσεις...
.
.
.

πολλές φορές..

.
.
.
πολλές φορές προσπάθησα να πω πως δε με νοιάζει
που έφυγες μα στα μάτια μου φαίνεται το μαράζι...
.
.
στιγμές μεγάλης μοναξιάς παίρνω αγκαλιά τον πόνο
γιατί σ' αυτόν μπορώ να πω τι είσαι για μένα μόνο...
.
.
.

έλα τη νύχτα..

.
.
.
έλα τη νύχτα τη γλυκιά στου φεγγαριού τα ζάλα
ν' ακούσεις τα παράπονα που σου 'χω τα μεγάλα...
.
.
ήθελα να 'μαι η αφορμή που το χαμόγελο σου
παίρνει ζωή κ απλώνεται πάνω στο πρόσωπό σου...
.
.
.

τσ'αγάπης σου τη θάλασσα..

.
.
.
τσ' αγάπης σου τη θάλασσα την έχω ταξιδέψει
χίλιες φορές κ όμως ποτέ δεν έχω κινδυνέψει..
.
.
.

κι ο ήλιος να σκορπά χαρές...

.
.
.
κι ο ήλιος να σκορπά χαρές πάλι φοβούμαι Θε μου,
μη γίνει η μοίρα σύνεφο και δε λιαστώ ποτέ μου.
.
.
.

σα το δεντρί...

.
.
.
σα το δεντρί που το μαδεί του φθινοπώρου η μπόρα
ετσά μου πήρες τσοι χαρές του χωρισμού την ώρα.
.
.
.

παραδεισένιε μου μπαξέ...

.
.
.
παραδεισένιε μου μπαξέ και ανθέ μου μυρωδάτε,
στη μυρισμένη σου αγκαλιά ποιος τυχερός κοιμάται.
.
.
.

κάθε που βλέπω την αυγή...

.
.
.
κάθε που βλέπω την αυγή τη χρυσοκεντημένη,
τ' αγγελικό σου πρόσωπο στο λογισμό μου φέρνει.
.
.
.

όπου κι αν πάω...

.
.
.
όπου κι αν πάω μου κλουθούν οι θύμισες ξοπίσω
και δε μπορώ από το νου που σ' έχω να σε σβήσω.
.
.
.

κρυφά θα κλαίω..

.
.
.
κρυφά θα κλαίω να μη δει κανείς τα δάκρυά μου
μη μάθεις πως ορφάνεψε στη φεύγα σου η καρδιά μου...
.
.
.

να'ρθω στ' όνειρο..

.
.
.
αν θέλεις θα ρθω στο όνειρο να σ' ακγαλιάσω λίγο
κ αν σε κουράσω άνοιξε τα μάτια και θα φύγω...
.
.
.

όνειρο σαν αστραπή..

.
.
.
κάθε γλυκό μου όνειρο σαν αστραπή τελειώνει
μόνο τη λάμψη του θωρώ κ ύστερα ξημερώνει...
.
.
.

μοίρα..

.

.

.

ήθελα μοίρα μια φορά στο κλάμα να σε βγάλει

να δεις σκληρό που 'ναι να κλαις κ να γελούν οι άλλοι...

.

.
ήθελα μοίρα μου, άνθρωπος να 'σαι να νιώθεις πόνο
κ εγώ μοίρα, τα όνειρα που κάνεις να σκοτώνω...
.
.
.

τσ' αγάπης τ' όνειρο...

.

.

.

ήλιε μη φέξεις το πρωί, τσ' αχτίνες σου να χώσεις

γιατί τσ' αγάπης τ' όνειρο πάλι θα το σκοτώσεις.

.

.

.

λιάζει την ώρα που γελάς...

.

.

.

λιάζει την ώρα που γελάς, κι όταν δακρύζεις βρέχει,

και σαν κοιτάξεις χαμηλά, η μέρα φως δεν έχει.

.

.

.

στη βιόλα αξίζει τ' άρωμα...

.

.

.

η ομορφιά σ' ένα κορμί αμοναχή δε φτάνει,

στη βιόλα αξίζει τ' άρωμα και η μυρωδιά που βγάνει.

.

.

.

τσ' αγάπης σου τ' απόι...

.

.

.

στση μοναξάς σου μ' άφηκες το ολόκρυγιο κατόι,

δίχως γαμπά να νταγιαντώ τσ' αγάπης σου τ' απόι.

.

.

.

πέψε μου τη σκέψη σου...

.

.

.

α δε μου συβαστεί ο νους να ρθει στην αγκαλιά σου,

πέψε μου εσύ για συντροφιά τη σκέψη τη δικιά σου.

.

.

.

ο στεναγμός μου...

.

.

.

που να σε βρω που και να δω τα ζάλα σου στη στράτα,

ο στεναγμός μου γίνεται αέρας και χαλά τα.

.

.

.

τσ' αγάπης το γαϊτάνι...

.

.

.

μαζί μαζί το πλέκαμε τσ' αγάπης το γαϊτάνι,

κι όμως μονάχο μ' άφησες στου πόνου το σεργιάνι.

.

.

.

στο δρόμο μου το σκοτεινό...

.

.

.

στο δρόμο μου το σκοτεινό αν τύχει φως κι ανάψει,

σίγουρα θα 'ναι κεραυνός το σώμα μου να κάψει.

.

.

.

εκείνη που αγάπησα

.

.

.

εκείνη που αγάπησα δεν γνώρησα ποτέ μου

μόνο στη φαντασία μου την είχα κι έφτανέ μου...

.

.

μόνο στη φαντασία μου ζούσα τον έρωτα σου

και λαχταρούσα απο παιδί να μπω στην ακγαλιά σου...

.

.

.

πόνος της μάνας

.

.

.

Ποτέ σου μη βαρείς πουλιού εχτός κι αν έχεις μόνο

το θάρρος να μοιράζεσαι τσι μάνας του το πόνο...

.

.

.

σκοπός του έρωτα...

.

.

.

γλύκο του ύπνου μου όνειρο κ' ανάσα πρωινή μου

στου έρωντά σου το σκοπό εβράχνιασε η φωνή μου...

.

.

.

για τα όνειρα...

.

.

.

με τα παιχνίδια πέρασα τον πιο καλό καιρό μου,

γιατι έπαιζα κυνηγητό πάντα με τ' όνειρό μου...

.

.

.

του ήλιου...

.

.

.

του ήλιου απόψε θα κλουθώ που θα χαθεί το δείλι,

να δω που βρίσκει δύναμη για να ξανα ανατείλει...

.

.

.

είσαι η αιτία..

.

.

.

εσυ ΄σαι αιτία που έπαιξα μεσ τη φωτιά το σάλτο,

δε νε παραπονέθηκα μα ούτε μετάνιοσάτο...

.

.

.

καημός...

.

.

.

τόπος που κάνει αντίλαλο πληθαίνει τον καημό μου,

γιατί γρικώ δυο τρεις φορές τον αναστεναγμό μου.

.

.

.

Γιώργης Σταυρακάκης(Μιχαλόμπας)

το ρόδισμα τσ' αυγής...

.

.

.

πάντα το ρόδισμα τσ' αυγής μ' αρέσει να ξανοίγω,

γιατί σου μοιάζει και θαρώ πως με τα σένα σμίγω

.

.

.

δίχως ταξίδια...

.

.

.

δίχως ταξίδια γνώρισα τις ομορφιές του κόσμου,

γιατί 'ναι μονοπαντιστές στα δυό σου μάτια φώς μου.

.

.

.

φεγγάρι..

.

.

.

πάντα ψηλά τηνε κρατείς τη θέση σου φεγγάρι,

δε σου ζηλεύω αλλού ποθές μόνο σ' αυτή τη χάρη.

.

.

.

για την καρδιά

.

.

.

μ' όλα τα μερακλήκια σου καρδιά μου σε χαρίζω

να σε παλεύει αλλο κορμί για δε σε νταγιαντίζω...

.

.

.

το σήμερα...

.

.

.

το σήμερα αύριο θα ναι χθες, θα μπει στα περασμένα,

μα δε θα υπάρξει αύριο που θα σαι χθες για μένα.

.

.

.

ελπίδα...

.

.

.

σ' ένα καθρέφτη που είδωλο κάνει σαν τον ξανοίξεις,

σ' ότι θωρείς μόνο μπορείς ελπίδες να στηρίξεις.

.

.

.

Κρήτη...

.

.

.

Να ΄μουν αέρας δροσερός, ήλιος λαμπρός να λιάζω,

και θάλασσα γιαλό γιαλό τη Κρήτη ν' αγκαλιάζω.

.

.

.

με τον καιρό...

.

.

.

Στάλα τη στάλα το νερό το μάρμαρο τρυπά το,

το πράμα που μισεί κανείς γυρίζει και αγαπά το.

.

.

.

καμιά φορά...

.

.

.

Είναι στιγμές που ο άνθρωπος ότι καρδιά κι αν έχει,

αφήνει το στο μάγουλο το δάκρυ του και τρέχει.

.

.

.

ταξίδια της σκέψης...

.

.

.

Όσα ταξίδια με το νου κι αν έχω καμωμένα,

αρχή και τέλος έχουνε αγάπη μου εσένα.

.

.

Κλείσε τα μάτια κι άφησε ελεύθερη τη σκέψη,

κι αν η καρδιά σου μ' αγαπά κοντά μου θα την πέψει.

.

.

.

έτσι απλά...

.

.

.

Μια φλόγα είναι η ζωή που σβήνει κάθε μέρα,

φύσηξε φως μου να χαθώ με το δικό σου αέρα.

.

.

.

σκληρό και όμορφο μαζί...

.

.

.

Είναι σκληρό μα και όμορφο με δάκρυα να ποτίζεις,

βιόλα που να τη μυριστείς ποτέ σου δεν ελπίζεις.

.

.

.

ήμασταν κάποτε...

.

.

.

Ήμασταν κάποτε και οι δυο ίδιας βροχής σταγόνες,

κύματα ίδιας θάλασσας, μιας εκκλησιάς εικόνες.

.

.

Μα τώρα είμαστε και οι δυο ξερών δεντρών κλωνάρια,

κάρβουνα από δυο φωτιές, δυο ουρανών φεγγάρια.

.

.

.